Najnowsze badania przeprowadzone przez University of Illinois w Urbana-Champaign i University of Trento pokazują, że 21-miesięczne niemowlęta potrafią odróżnić od siebie dwa typy, jakże skrajnych osobowości – lidera inaczej przywódcę, który może być autorytetem dla innych osób, od łobuza, który budzi lęk i strach. 

„Nasze wyniki dostarczają dowodów, że dzieci już w drugim roku życia potrafią odróżnić liderów od prześladowców”- powiedziała Renee Baillargeon, profesor Uniwersytetu w Illinois. „Niemowlęta rozumieją, że  przywódców trzeba słuchać, nawet gdy nie ma ich w pobliżu. Z kolei łobuzów należy słuchać tylko wtedy, gdy są blisko nas.”

Profesor Baillargeon wraz ze współpracownikami przeanalizowała zachowanie wzrokowe niemowląt. Metoda zwana metodą  „naruszeń oczekiwań”, opiera się głównie na spostrzeżeniu, że niemowlęta przyglądają się dłużej zdarzeniom sprzecznym z ich oczekiwaniami.

„Poprzednie badania wykazały, że niemowlęta potrafią rozróżnić charaktery dwóch lub więcej postaci” – powiedziała profesor Baillargeon. Co ciekawe, niemowlęta będą dłużej przyglądać się sytuacjom, w których większe postacie mają wpływ na mniejsze. Uwagę niemowląt przykuwa również sytuacja, w której postać silniejsza, nagle przegrywa ze słabszą.

Zdolności niemowląt – najnowsze badania

Zdolności niemowląt wciąż są odkrywane, jednak do tej pory nie było zbyt wiele wiadomo o ich umiejętnościach rozpoznawania różnych postaw władzy. Zespół badaczy chciał uzyskać jak najwięcej informacji na ten temat i w związku z tym opracował serię animacji. Sytuacje przedstawiały postacie z kreskówek, które wchodziły w interakcje z trzema typami osób: liderem, osobą prześladującą lub postacią  sympatyczną bez wyraźniejszej władzy. Na samym początku, naukowcy przetestowali to, w jaki sposób dorośli zareagowali na przygotowane scenariusze. Wnioski były jednoznaczne. Dorośli prawidłowo zidentyfikowali wszystkie postacie. Kolejnym krokiem było przeanalizowania zachowania wzrokowego niemowląt, podczas oglądania tych samych animacji.

W jednym z przeprowadzonych eksperymentów, niemowlęta przyglądały się sytuacji, w której postać przedstawiona jako lider lub łobuz wydała rozkaz, trzem początkowo posłusznym bohaterom – „czas pójść do łóżka”. Kiedy lider lub łobuz opuścił scenę, postacie podzieliły się na posłuszne i nieposłuszne.

Niemowlęta zauważyły, gdy postacie nie posłuchały lidera, ale nie zwróciły uwagi, gdy okazały nieposłuszeństwo wobec tyranów. Sytuacja ta powtórzyła się również w drugim eksperymencie, który powtórzył scenariusze, ale wyeliminował wcześniejsze różnice w wyglądzie fizycznym między przywódcą, a prześladowcą.

Z kolei trzeci eksperyment miał na celu sprawdzenie, czy niemowlęta będą bardziej reagowały na osoby sympatyczne, czy na te ze statusem tyrana, niemiłego przywódcy. „Generalnie, kiedy lider opuścił scenę, niemowlęta spodziewały się, że bohaterowie nadal będą słuchać przywódcy” – powiedziała profesor Baillargeon. „Kiedy jednak tyran odchodził, niemowlęta nie miały szczególnych oczekiwań. Bohaterowie mogli nadal być posłuszni ze strachu, albo mogliby być nieposłuszni, ponieważ tyran już zniknął.

Niemowlęta oczekiwały od postaci posłuszeństwa tylko wtedy, gdy tyran nadal przebywał na miejscu i mógłby im zaszkodzić, gdyby nie byli posłuszni. Z kolei gdy, pozostała sympatyczna postać, niemowlęta spodziewały się, że bohaterowie  będą nieposłuszni, najprawdopodobniej dlatego, że postać ta nie ma nad nimi władzy.

źródło: http://www.sci-news.com