Większość dorosłych nie dokonuje oceny danej osoby podczas pierwszego spotkania. Potrzebuje czasu i zobaczenia nieznajomego w kilku rożnych okolicznościach i sytuacjach, aby stwierdzić czy ktoś nowy jest miły i godny zaufania. Małe dzieci są o wiele mniej ostrożne przy dokonywaniu ocen postaci. Często wykazują pozytywne nastawienie do nowo poznanych osób, a nawet zwierząt i przedmiotów.

Dzieci bez wątpienia widzą świat przez różowe okulary. Te, które są nadmiernie optymistyczne, mogą nieświadomie znaleźć się w niebezpiecznych sytuacjach.  A w erze „fałszywych wiadomości” i niezliczonych źródeł informacji niebezpieczeństwo czyha na każdym kroku. Psychologowie badają optymizm, który wydaje się pojawiać na bardzo wczesnym etapie życia, aby dowiedzieć się więcej o tym, jak to działa i jak i dlaczego ostatecznie z czasem maleje.

Inteligentni, mali optymiści

Pod wieloma względami dzieci są wyrafinowanymi myślicielami. We wczesnym dzieciństwie starannie gromadzą dane ze swojego środowiska, aby budować teorie na temat świata. Na przykład dzieci rozumieją, że obiekty animowane, takie jak zwierzęta, działają inaczej niż obiekty nieożywione, takie jak krzesła. Nawet maluchy w przedszkolach potrafią odróżnić ekspertów od nie-ekspertów i rozumieją, że różni eksperci znają się na innych rzeczach. Lekarze wiedzą, jak działają ludzkie ciała, a mechanicy wiedzą, jak działają samochody.

Psycholodzy stwierdzili, że dzieci w wieku od 3 do 6 lat potrzebują tylko jednego pozytywnego zachowania, aby ocenić postać fabularną jako przyjemną, ale kilku negatywnych zachowań, aby ocenić postać jako średnią. Odkryto również, że dzieci odrzucają negatywne opisy cech charakteru od wiarygodnych sędziów, ale chętnie akceptują pozytywne opisy cech.

Nawet podczas nauki o rasach psów, niechętnie ufają ekspertom, którzy dokonują ocen negatywnych.  W innych badaniach dzieci nie ufały negatywnej ocenie pracy specjalisty, a zamiast tego ufały grupie laików, którzy oceniali ją pozytywnie.

Dlaczego zaczynamy życie od patrzenia przez różowe okulary?

Psycholodzy nie wiedzą do końca dlaczego dzieci są tak optymistyczne. Prawdopodobnie wynika to po części z pozytywnych doświadczeń społecznych, które większość dzieci ma szczęście mieć na początku życia. Wraz z wiekiem dzieci są narażone na ostrzejsze realia. Zaczynają dostrzegać różnice pomiędzy rówieśnikami. W końcu otrzymują opinie zwrotne i zaczynają doświadczać większej różnorodności negatywnych doświadczeń takich jak np. zastraszanie.

Czy pozytywne nastawienie dzieci jest powodem do zmartwień?

Ogólnie rzecz biorąc, prawdopodobnie nie. Jedną z korzyści jest to, że pozytywne nastawienie otwiera dzieci na świat i poznawanie nowych rzeczy bez lęku, a także może przyczynić się do ich sukcesów w nauce. Dzieci, które pozytywnie podchodzą do innych osób, częściej przechodzą pomyślnie przez edukację i osiągają większy sukces społeczny.

Jeśli chodzi o uczenie dzieci akceptowania negatywnych opinii na swój temat, umiarkowane podejście jest prawdopodobnie najlepsze. Dzieci  wychowywane w kochającym środowisku, którym rodzice tłumaczą, aby zaakceptowały, że nie zawsze będą najlepsze, będą lepiej przygotowane do radzenia sobie z nieuniknionymi, ciężkimi sytuacjami.

źródło: https://www.weforum.org
Źródło zdjęć: pixabay.com