Najpierw urodziłam córkę to było 5 lat temu większość czasu to ja zajmowałam się córka wstawałam do niej w nocy przebierałam nosiłam na rękach itp mąż tylko czasami mi pomagał aczkolwiek nie robił tego tyle czasu co ja. Pracował spacerował po podwórku a ja całe dnie siedziałam z dzieckiem zajmując się nim na dodatek musiałam jeszcze wygospodarować czas na ugotowanie nikt mi zbytnio przy dziecku nie pomagał. Od 2,5 lat do naszej rodzinki dołączył nasz synek mąż zachorował na nerwicę obsesyjnie lękowa oraz ma zaawansowana depresję od 2 lat nie pracuje praktycznie w ogóle nie wychodzi z domu nie licząc wyjścia na własne podwórko do sklepu muszę chodzić sama gotować muszę sama przy dzieciach w większości robię sama mąż jedynie pilnuje ich jak bawią się na podwórku. Sama również mam depresję czasami mam takie dni że muszę mega że sobą walczyć by wogole wstać z łóżka robię to tylko dla tego że mam dzieci i nikt inny im nie da jeść jak nie ja więc muszę brać się do roboty.
Teraz wróćmy do początku jak poszłam rodzic syna męża zostawiłam z córką leżąc w szpitalu dowiedziałam się że sam miał atak i jego rodzina musiała odwieźć go do szpitala po 2 dniach przyszłam że synem że szpitala do domu i mój koszmar się zaczął mąż tylko 1 nocy wstał do syna i stwierdził że on nie może bo umrze i że mi nie Pomorze więc co 2 godziny musiałam wstawać ja karmić przebierać później usypiać przez pół godziny i tak do rana każdego dnia. Rano zmęczona byłam budzona przez własnego męża żebym wstała bo śniadanie trzeba zrobić później sprzątać obiad gotować a dodam że syn nie chciał być u nikogo na rękach prócz mnie inaczej płakał reasumując zajmowałam się wszystkim ja i w nocy i za dnia a byłam tak nie przytomna bardzo często że pamiętam np jak pampersów szukałam w lodówce albo zagotował wodę w czajniku i nie wiedziałam że to zrobiłam i chciałam sprawdzić wodę czy jest ciepła w czajniku i wylałam na rękę parząc ja ciężko bo woda była wrzątek widziałam coś czego nie ma jakieś latające przedmioty a blada byłam jak ściana i nawet kiedy spał syn ja nie mogłam spać bo albo coś chciała córka albo mąż a później znowu budził się syn pierwsze miesiące moje po porodzie były wręcz koszmarem ja nawet do ubikacji musiałam chodzić że synem bo mąż albo był na podwórku albo po prostu mówił że syn nie chce u niego być. Później zaczęły się nocne ataki męża do tego wszystkiego to był miesiąc po porodzie śpimy wszyscy j nagle budzi mnie maz że umiera był cały lodowaty płakał wymiotował trząsł się na to wszystko syn zaczął płakać musiałam uspokoić szybko i nakarmić syna żeby płaczem nie obudził córki nie chciałam żeby widziała tatusia w takim stanie następnie musiałam posprzątać wymiociny z podłogi podać leki uspokajające mężowi i siedzieć przy nim cały czas uspakajając go dopóki nie zasnął i takich sytuacji miałam bardzo dużo.
Mąż do 1 roku życia jedynie co jakiś czas robił prywatki jak ktoś o coś do niego zadzwonił z czasem gdy jego ataki się nasiliły przestał wykonywać jakiekolwiek pracę siedzi tylko w domu jest utalentowanym człowiekiem bo potrafi wszystko zrobić zna się na elektryce mechanice hydraulice jest taka złota rączka nie ma rzeczy której by nie zrobił.
Od jakiegoś czasu o swoje wszystkie problemy zdrowotne obwinia mnie że to przeze mnie że ja nic z tym nie robię itp tyle że jak nawet chce dać mu pieniądze na lekarza żeby do niego poszedł to on mówi że nie pójdzie bo dostanie ataku badań kontrolnych również nie zrobi bo twierdzi że zemdleje i nikt go nie uratuje i umrze. Ja owszem nie jestem dobra matka przez to wszystko jaka jest między mną a po moim mężem relacja odbija się na dzieciach bardzo często na nich krzyczę jak nie wytrzymuje to zbije bądź wyzwe nie taka matka chciałam być 😔😔😔 Moje dzieci są bardzo rozpuszczone przez męża a zwłaszcza starsza córka mąż robi wszystko co ona chce a syn bierze przykład ze starszej siostry przez to córka robi co chce ja mówię do niej zabraniając jej czegoś a mąż jej to daje w domu nie pilnuje dzieci by nie psocily po prostu dzieci robią co chcą a ja muszę po wszystkim i wszystkich sprzątać mąż czasami pozmywa czy raz na ruski rok odkurzy jednak po jego odkurzaniu i tak są śmieci jak cokolwiek zrobi w domu to zachowuje się jak by nie wiadomo co zrobił. Sam kiedyś przy rozmowie stwierdził że obowiązkiem kobiety jest zajmowanie się dziećmi i ogarnianie wszystkich czynności domowych że to nie należy do faceta że facet zajmuje się czynnościami po za domem i na własnym podwórku.
Tylko w obecnej sytuacji mój mąż jest chory więc nie pracuje nigdzie nie wychodzi po za wyjściem na podwórko napaleniec w piecu czasami majsterkowaniem w garażu i od czasu do czasu naprawa czegoś w domu. Mamy samochód ja nie mam prawo jazdy od pewnego czasu co bym nie miała do załatwienia na mieście wsiadam na rower i jadę rowerem bo mojego męża bym się nie doprosila o podwiezienie bo twierdzi że jadąc giekolwiek też ma problem. Życia erotycznego w sumie prawie nie mamy bo mąż ma problem bo boi się że po tym będzie miał atak mąż śpi osobno a ja z dziećmi od momentu pojawienia się syna ciągle tylko kłócimy się mąż obwinia mnie o swój stan zdrowia o to jaka jest sytuacja domowa że dzieci są tak nie wychowane że jestem złą matką bo źle je traktuje i że może szybko zrobić z tym porządek ale w tedy będę nic nie warta dla tego społeczeństwa. A wszystkie źle sytuacje pomiędzy nami twierdzi że to moja wina bo jego wada to jest tylko że nie pracuje bo zniszczyłam go zdrowotnie bo nie był taki jak się poznaliśmy takim tokiem myślenia mogę stwierdzić że ja też taka nie byłam i nawet po porodzie córki nie byłam taka jaka jestem teraz.
Jest mi po prostu źle bo na początku byłam szczęśliwa z powodu założenia własnej rodziny sprawiało mi to przyjemność a przez te kilka lat stało się to moim koszmarem przestałam się cieszyć z dzieci męża wręcz chciała bym cofnąć czas i nie popełnić tego błędu ponownie nie wiem może faktycznie jestem tak zła i popsuta że nie powinnam mieć dzieci i stałego związku ?? Może powinnam być sama.
Brakuje mi też wolności bo kiedy tylko chce wyjść gdzieś sama to mąż mi mówi że się nie zgadza jak mówię że idę do sklepu kupić jedzenie do lodówki to mogę iść inaczej stwierdza że nie mogę pójść że on nie zostanie z dziećmi że się nimi nie zajmie itp.
Moje życie polega na siedzeniu w domu gotowaniu sprzątaniu kupowaniu jedzenia i tak wkoło.
Nie mam koleżanek nigdzie z mężem nie wychodzimy ewentualnie tylko na własne podwórko.

Przykro to czytać, ale wygląda na to, że głównym problemem jest choroba twojego męża. Czy macie możliwość uzyskania wsparcia od swojej bądź jego rodziny?