Obawa przed przenoszeniem ciąży i tajemniczym „wywoływaniem” porodu towarzyszy wielu przyszłym mamom – przede wszystkim z uwagi na przekonanie, że taki poród jest dużo bardziej bolesny. Czy to prawda? I jak właściwie wyglądają techniki indukcji akcji porodowej?

Poród indukowany – wskazania

Jednym z najczęstszych wskazań do wywołania porodu jest zbyt długi czas trwania ciąży. Nie oznacza to jednak absolutnie, że należy udać się do szpitala następnego dnia po przewidywanym terminie porodu. O „przenoszeniu” ciąży mówimy bowiem dopiero, gdy kończy się 42 tydzień jej trwania (w karcie ciąży ostatni dzień 42 tygodnia zapisywany jest jako 41w6d).

To jednak nie jedyna przyczyna. Zdarza się, że lekarz decyduje o indukcji porodu, ponieważ:

• pęka pęcherz płodowy, a akcja porodowa nie rozpoczyna się samoczynnie
• u ciężarnej stwierdza się nadciśnienie
•  u dziecka następuje zahamowanie wzrostu o nieznanej przyczynie
• przyszła mama choruje na cukrzycę albo ma problemy z nerkami

Oczywiście w niektórych przypadkach, gdy pojawiają się wyżej wymienione komplikacje, lekarz może zadecydować nie o wywoływaniu porodu, co o natychmiastowym cesarskim cięciu.

Uwaga! Nie u każdej ciężarnej można przystąpić do indukcji porodu. Taką procedurę wyklucza się w przypadku przodującego łożyska, nieprawidłowego ułożenia płodu czy wypadnięcia pępowiny. Okoliczności te pojawiają się jednak bardzo rzadko.

Obecnie stosowane sposoby wywoływania porodu

Najczęściej boimy się tego, co nie znane – dlatego przedstawimy ci dzisiaj metody, jakie stosuje się w celu wywoływania porodu:

• amniotomia

To nic innego, jak przebicie pęcherza płodowego. Choć słowo „przebicie” brzmi złowieszczo, zabieg jest w 100% bezbolesny – przyszła mama czuje tylko ciepło związane z wydobywaniem się wód płodowych.

Amniotomię przeprowadza się za pomocą długiej igły iniekcyjnej albo specjalnych kleszczy. Po przebiciu pęcherza uwalniają się zawarte w błonach prostaglandyny, które wpływają na przyspieszenie porodu bądź jego rozpoczęcie.

Uwaga! Obecnie coraz częściej odchodzi się od tej metody, a pęcherz przebija się (jeśli wcześniej nie pęknie samoczynnie) dopiero w ostatniej fazie porodu.

• podanie oksytocyny

Oksytocyna jest hormonem, który może wywołać lub znacznie przyspieszyć akcję porodową. Często w szpitalach stosuje się najpierw tzw. „próbę oksytocynową”, podając niewielką dawkę hormonu i sprawdzając, czy nie dochodzi np. do zaburzeń tętna u dziecka. W niektórych przypadkach sam taki test skutkuje rozpoczęciem akcji porodowej.

• cewnik Foley’a

To także bardzo często stosowana metoda. Polega na wprowadzeniu specjalnego cewnika do kanału szyjki macicy, a następnie napełnieniu go wodą. Dzięki temu istnieje większe prawdopodobieństwo, że dojdzie do odwarstwienia się pęcherza płodowego, co wpłynie na rozpoczęcie akcji porodowej. Dodatkowo cewnik Foley’a poszerza szyjkę macicy, czyli „pracuje” nad rozwarciem.

Założenie cewnika Foley’a nie jest bolesne, ale sprawia pewien dyskomfort. Po jego umieszczeniu z pochwy wystaje gumowy wężyk – jest tak do czasu, aż napełniony wodą balon wypadnie, co jednocześnie oznacza, że nastąpiło niewielkie rozwarcie szyjki macicy.

Uwaga! W wielu przypadkach stosuje się zarówno cewnik Foley’a, jak i test oksytocynowy, zwiększając prawdopodobieństwo rozpoczęcia akcji porodowej.

Techniki stosowane bardzo rzadko

• masaż szyjki macicy

To niezwykle bolesna i trudna do wytrzymania metoda wywoływania porodu. Polega na intensywnym masażu szyjki macicy, co ma doprowadzić do otwarcia jej kanału i odklejenia pęcherza płodowego od ścian macicy.

• dopochwowe podanie prostaglandyn

Od tej metody odchodzi się z uwagi na zagrożone zdrowie dziecka – może dojść na przykład do jego niedotlenienia.

Uwaga! Pamiętaj, że nie musisz godzić się na indukcję porodu – decyzję taką należy rozważyć zwłaszcza w przypadku dwóch ostatnich wymienionych metod.

Czy poród indukowany bardziej boli?

Odpowiedź na to pytanie zależy do tego, o którą metodę indukcji chodzi. Wywoływanie porodu nie ma wpływu na intensywność skurczów, o ile mówimy o założeniu cewnika Foley’a czy amniotomię.

1. Indukcja porodu a planowanie porodu naturalnego: W przypadku planowania naturalnego porodu warto omówić z lekarzem możliwość indukcji porodu z wyprzedzeniem, szczególnie jeśli istnieją pewne wskazania medyczne. Daje to przyszłym matkom czas na zrozumienie procesu oraz czas na przygotowanie się zarówno fizyczne, jak i emocjonalne.
2. Wsparcie emocjonalne i fizyczne: Niezależnie od rodzaju porodu, ważne jest, aby przyszłe matki miały odpowiednie wsparcie emocjonalne i fizyczne. Dobrze jest znać swoje możliwości w zakresie technik radzenia sobie ze stresem i bólem podczas porodu oraz mieć plan wsparcia rodzinnego lub doulę, która może pomóc w trudnych momentach.
3. Ciągłość opieki podczas indukcji porodu: Warto zauważyć, że ciągłość opieki podczas indukcji porodu może mieć istotny wpływ na komfort i bezpieczeństwo matki i dziecka. Kontynuacja opieki przez ten sam zespół medyczny lub położną może zapewnić spójność i zaufanie w procesie porodu.
4. Elastyczność w podejściu do planu porodu: Pomimo planowania i wskazań medycznych, warto mieć elastyczne podejście do planu porodu. Czasami sytuacje mogą się zmieniać, a decyzje medyczne mogą być konieczne dla dobra matki i dziecka. Ważne jest, aby być otwartym na różne scenariusze i zaufać profesjonalnej opiece medycznej.
5. Edukacja i informacja: Warto zachęcać przyszłe mamy do poszukiwania rzetelnej edukacji i informacji na temat indukcji porodu oraz do rozmów z lekarzami i położnymi na temat ewentualnych obaw czy pytań. Im lepiej zrozumieją proces indukcji porodu, tym pewniej i spokojniej mogą podchodzić do tego wydarzenia.

Jeśli jednak mamy na myśli podanie oksytocyny czy prostaglandyn, to rzeczywiście – wielu specjalistów podkreśla, że metody te często skracają czas trwania porodu, ale występujące skurcze są silniejsze i bardziej bolesne.